Begin januari begon het weer zwaar te kriebelen. Het was reeds lang geleden dat we nog eens hoger hadden gestaan dan de 33.63 meter van de Konijnenberg te Vosselaar. Wat konden we gaan doen waar gingen we naartoe gaan en wie ging er mee?

Uiteindelijk werd er beslist om het weekend van 16-18 januari te vertrekken richting de Vogezen om daar de Sentier des Roches en de Hohneck (1364meter).

De Sentier des Roches is in de zomer reeds een prachtig pad dus in de winter kon dit er enkel mooier bijliggen. De Hohneck is de derde hoogste berg van de Vogezen na de Grand Ballon en de Storkenkopf. Het uitzicht op de top zou dus prachtig zijn normaal gezien… Dit bleek anders te zijn.

Maandag 12 januari gingen we met zijn vieren: Jan, Stef, Wouter Bertels en Wouter Verheyen samenzitten om het plan te bekijken en ook de algemene uitrusting te verdelen.

Twee dagen later wist Wouter Verheyen ons te vertellen dat hij een zieke collega moest vervangen dat weekend maar al snel bood er zich in de vorm van Wannes Schellekens een vervanger aan.

Vrijdag was het dan eindelijk zo ver en we konden vertrekken richting Vogezen. Stef moest echter eerst nog pinten gaan pakken op de nieuwjaarsreceptie van zijn werk en van de gemeente waardoor enige vertraging geboden was. Gas geven tot in Luxemburg, tanken, eten kopen en gas geven tot op de Col de la Schlucht. Hier werd omstreeks 2uur ’s nachts ons tentje opgesteld. Wouter zag het echter niet zitten om daarop te wachten en sloeg zelfs het welverdiende pintje af. Hij ging slapen op de achterbank.

Buiten werd er echter nog rustig genoten van een jupilerke alvorens in de tent te kruipen. De dag nadien zou het werkendag worden!

’s Morgens bleken de weergoden ons goedgezind te zijn en werd er vertrokken. Eerst over enkele langlaufpistes maar al snel bleek dit voor onze “getrainde” sportmannen niet meer voldoende en werd er op zoek gegaan naar iets avontuurlijker terrein. Recht naar de Col de la Schlucht via de GR om daar de Sentier des Roches op te draaien. ’s Morgens werd ons dit afgeraden omdat de dag ervoor 2 mensen met de helicopter reeds uit de SdR werden gepikt. Zij hadden echter geen materiaal bij en werden pas laat op de SdR gesingnaleerd.

De Sentier des Roches was de mooiste ervaring van gans de trip. Smalle “paadjes” rechte wandjes, ijswatervallen, … in 1 woord prachtig. Op de moeilijkere plaatsen was er genoeg ijzeren kabel aanwezig om met behulp van de klimgordel en wat musketons en slings de doorgang op een veilige manier te maken.

Na de Sentier des Roches moesten we nog snel de hohneck doen, ahja, echte venten doen een topke!, maar dit bleek niet zo simpel te zijn. Bij het eerste paadje bergop kreeg Stef alle kleuren van de regenboog. Ook al was dit niet door de vermoeidheid volgens de rest van het gezelschap en moest hij gewoon stoppen met roken… Stef wist echter beter en zei dat het bleters waren die verder moesten wandelen. Rood werd je van de zon en daarvoor waren we niet hier!

Op de kam tussen de Petit Hohneck en de Hohneck zelf werd er gerust om vervolgens met een deftig tempo de Hohneck op te kletsen … Daar hadden de weergoden ons echter in onze macht en met een zicht van 20 meter werd er wijselijk besloten om terug te keren en ons tentje ergens op te stellen.

Ons tentje werd opgesteld aan een huisje dat er in de zomer prachtig moet uitgezien hebben maar wat ons de nodige beschutting gaf om uit de wind te liggen in de winter. De jagermeister en de Johny walker kwamen boven en ’s avonds werd het met behulp van het al dan niet lekkere eten toch nog warm.

Op tijd in onze slaapzak en op naar de volgende dag.

De volgende dag moesten we om terug aan de auto te geraken koste wat het kost naar de andere kant van de Hohneck. Vandaag dus geen gezever geen gezeik. Onze vrienden, de weergoden, waren echter de flauwiteiten van de dag voordien nog niet vergeten en vergezelden ons richting top met een 9 beaufort stormke en rukwinden tot 110 km/u. Om het af te maken werden de pellekes ook nog eens uit het haar van de weergoden geschut. 20 meter wandelen, even op de grond liggen, 20 meter wandelen, even op de grond liggen, 20 meter wandelen … en we waren boven! Boven op de Hohneck in kutweer.

Stef is echter niet de grote held in het naar boven wandelen maar eenmaal hij boven is dan riekt hij de eindstreep. Terwijl de rest nog schuilde naast het hotel op de top (dat spijtig genoeg gesloten was) ging stef eens “kijken” hoe de “weg” hier verder liep … Daar stond hij alleen, te vechten tegen de weergoden terwijl wannes zijn zonnebril aan het opzetten was …

Op naar beneden! Na 1 km naar beneden te hebben gegaan eindelijk beschutting van de wind. Hier werd pas echt duidelijk hoe hard het aan het sneeuwen was maar dit was geen probleem! We waren bijna aan de auto en dit zou ons warm toevlucht worden!

Toen we aan de auto aankwamen, vol sneeuw en ijs werd er zo snel mogelijk gezorgd dat we alles hadden ingeladen. Toen we echter wilden vertrekken bleek dit zonder sneeuwkettingen niet zo simpel te zijn maar toch slaagden onze helden erin!

Nu hop naar Gerardmer, steakske eten en terug naar huis, naar moeder de vrouw!

Een pracht van een weekend en zeker voor herhaling vatbaar!

Stef, winter 2007

Meer info over deze technische, alpiene beklimming op www.camptocamp.org.